NIEDOCZYNNOŚĆ PRZYTARCZYC
Niedobór hormonu przytarczyc powoduje ograniczone wydalanie fosforanów w moczu oraz zmniejsza przenikanie fosforanów do przestrzeni wewnątrzkomórkowej, co powoduje wzrost stężenia fosforanów w surowicy. Zwiększa się w tych warunkach odkładanie minerałów w kośćcu, co w następnym etapie wiedzie do obniżenia poziomu wapnia w surowicy. Z upływem czasu zmniejsza się resorpcja kości, spada też wchłanianie w przewodzie pokarmowym. Dodatkowo na skutek zwiększonego wydalania jonów wodorowych w moczu dochodzi do zasadowicy, która upośledza jonizację wapnia, a tym samym powoduje wzmożenie wrażliwości nerwowo-mięśniowej. Tężyczkę lub jej równoważniki stwierdza się u 70% chorych. Nie ma całkowitej równoległości pomiędzy obniżeniem kalcemii a nasileniem objawów tężyczkowych. Jako wartość graniczną, poniżej której niemal zawsze rozwijają się objawy tężyczkowe, uważa się stężenie wapnia całkowitego w granicach 1,75—1,9 mmol/l (7—7,6 mg%) oraz zjonizowanego wapnia — 1,05 mmol/l (4,2 mg%). Objawy tężyczkowe dzieli się z klinicznego punktu widzenia na czuciowe i ruchowe. Jako najczęstsze odczuwają chorzy mrowienia, kłucia, drętwienia, nieco rzadziej słyszy się o sztywności rąk, stóp, szyi. Objawy ruchowe przejawiają się kolejnymi kurczami poszczególnych grup mięśniowych, występujących bądź samoistnie, bądź w czasie ruchów, np. pisania, szycia, schodzenia ze schodów.